شهید جمشید میرزایی، یادگار مرتضی و صونا چهارم اردیبهشت ماه سال 1342 در روستای چتاب از توابع شهرستان میانه به دنیا آمد. دانشجوی دوره کاردانی در رشته تربیت معلم بود. سپس به عنوان بسیجی در جبهه حضور داشت.

این شهید گرانقدر بیست و یکم اسفندماه سال 1362 با سمت کمک آر پی چی زن در فکه توسط نیروهای عراقی به شهادت رسید. مزار او در بهشت زهرای شهرستان تهران قرار دارد.

وصیت نامه پُرمحتوای شهید جمشید میرزایی را در ادامه می خوانید:

بسم الله الرحمن الرحیم

اشهدان لا اله الا الله محمد رسول الله على ولى الله

الَّذِینَ آمَنُواْ وَهَاجَرُواْ وَجَاهَدُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِندَ اللّهِ وَأُوْلَئِکَ هُمُ الْفَائِزُونَ

کسانى که ایمان آوردند و هجرت و جهاد کردند در راه خدا با مالهایشان و جانهایشان در نزد خدا از مقام عزیز و بزرگى بر خوردار هستند و هم اینانند رستگاران دو عالم.

إِنَّ اللَّهُ لا یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتّیَ یُغَیِّروا مَا بِاَنفُسِهِم

براستى که خداوند سرنوشت قومى را تغییر نمى دهد مگر آنکه خود آنها سرنوشت خود را تغییر دهند.

لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّی تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ

هرگز به خیر نمى رسید مگر اینکه انفاق کنید از آنچه که دوست مى دارید.

بار خدایا تو شاهدى که خود به تغییر سرنوشت خود برخاستیم و تو ما را یارى مى کنى و در این راه رسیدن به خیر چه انفاقها که نکردیم، پدران و مادرانمان در راه تو از جگر گوشه هایشان مى گذرند و ما فرزندان آنها از تنها چیز با ارزش خود یعنى جانمان مى گذریم.

خدایا تو از همه چیز بى نیازى و این همه در برابر نعمتهاى بیکران تو بسیار ناچیز است اما فقط همین ها را در دست داریم که تقدیم راه مقدست مى کنیم.

خدایا ما شکرگزار درگاهت هستیم که ما را از فساد و تباهى نجات دادى و فرشته نجاتى را به سراغ ما فرستادى.

خدایا ما که در درگاهت آبرویى نداریم ولى تو را به آبروى چهارده معصوم اگر ما خطایى کردیم از خطایاى ما بگذر و این نعمت را بر ما نگهدار و ظهور امام زمان (عج) ما را هرچه زودتر بگردان.

بار خدایا امت شهیدپرور و خانواده هاى شهداى ما را صبر عطا فرما و در پناه خودت قرار بده، مجروحین و معلولین انقلاب را شفا عنایت فرما و لشکر اسلام را بر لشکر کفر پیروز بگردان.

و اما وصیت من:

در ابتدا از پدر و مادرم به خاطر زحمتهایى که براى من کشیده اید تشکر مى کنم البته من جز شرمندگى در پیش شما چیزى ندارم. امیدوارم خطایاى مرا ببخشید تا با خاطرى آسوده و رویى سفید در مقابل خداوند حاضر شوم. مخصوصا تو مادر مهربانم که با وجود فرزندان زیاد یک آن مرا فراموش نمى کردى و دست مهربانت همیشه در لحظات بیمارى بر پیشانیم بود در این دنیا که جز پر خاش کارى برایتان نکردم امیدوارم در پیشگاه خدا اگر آبرویى داشتم کارى برایتان بکنم (شفاعت) هرچند خود شما نیازى ندارید چون پاکید.

پدر و مادرم مى دانید که من مى توانستم خیلى کارها انجام بدهم نه تنها من بلکه همه شهدایى که در این جنگ تحمیلى شهید شدند. اصلاً هدف دشمن استعمارگر همین است که استعدادها و امکانات ما را نابود کند تا در آینده خطرى متوجه خودش نباشد ولى ما چاره اى نداریم جز اینکه از این حیله دشمن نیز سربلند بیرون بیاییم و کربلا و قدس را در نهایت از اشغال دشمن صهیونیست بیرون بیاوریم و شما ناراحت از این نباشید که من را در این راه داده اید بلکه خوشحال باشید که این امانت الهى را سالم به مقصد رساندید و در پیش خدا سربلندید ، مگر نه این است که همه ما باید بمیریم پس چه بهتر که در جبهه دفاع از حق در مقابل باطل در رکاب امام زمان (عج) بجنگیم و شهید شویم.

سرور آزادگان امام حسین (ع) مى فرماید: مرگ با عزت بهتر از زندگى ننگین است.

و اما خواهران و برادران عزیزم که شما را خیلى اذیت کرده ام:

امیدوارم با قلب پاکى که دارید مرا حلال کنید و از عبادتهاى واجب خود یک لحظه غافل نباشید و عملتان را در جهت خدا باشد و پیام رسان خون شهدا به جامعه باشید.

و اما برادرم مجتبى:

که همه زحمات من به گردن تو خواهد افتاد مى دانم خیلى دوست داشتى به جبهه بیایى ولى وضع خانوادگیمان اجازه نمى داد به هر حال این را مى دانم همانطورى که به من قول دادى نخواهید گذاشت جاى من در خانه خالى بماند.

اما بعد از خانواده، از بقیه اهل فامیل و دوستان و آشنایان و همه کسانیکه مرا مى شناسید مى خواهم بدی هایى که من در قبال آنها کرده ام بخشیده و مرا حلال کنند و توصیه اى نیز به آنها دارم اینکه اگر چنانچه شک و تردیدى در مورد انقلاب دارند بر طرف کنند، چرا که این انقلاب ادامه نهضت پیغمبر اکرم (ص) و قیام امام حسین (ع) مى باشد و اگر کسى به خواهد با این انقلاب آگاهانه یا نا آگاهانه مخالفت کند بداند که با خدا جدال مى کند، بخود بیایند تا دنیا و آخرتشان تباه نشود.

از برادران همکار در آموزش و پرورش نیز عاجزانه تقاضا مى کنم براى احیاى فرهنگ اسلامى و رهایى از فرهنگ استعمارى لحظه اى صبر و پشتکار را از دست ندهند چرا که کارشان و مسئولیتشان بس عظیم و خطیر است و دشمنان منافق نیز در کمین هستند.

و بعد سخنى دارم با برادران دانش آموزى که من در خدمتشان بودم:

آرزو داشتم تا به خدمت گذارى شما که امید انقلابید مشغول باشم ولى دشمنان خدا از این آرزو مرا محروم کردند هرچند که در این راه به معشوق اصلى رسیدم.

شما اى دوستان من مى دانم که خیلى بیدار و هشیارید این را نیز بدانید که انقلاب به شماها نیاز دارد و باید رشد خود را هرچه بیشتر بالا ببرید تا براى جامعه اسلامى مفید باشید.

برادران کلاس سوادآموزى دلسرد نشوند، از نهضت تقاضا کنند تا آموزشیار دیگرى برایشان تعیین کنند.

و اما برادران بسیجى که بدون هیچ چشم داشتى شبانه روز در تلاشند.

مبادا لحظه اى یأس و ناامیدى شما را دربرگیرد چرا که:

در بیابان گر به شوق کعبه خواهى زد قدم *** سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور *** براى خدا کار کنید و اجرتان را از خدا بخواهید.

والسلام/ انا لله و انا الیه راجعون

چند تذکر دارم که تقاضا دارم در صورت امکان عمل شود :

1- مراسم مرا به سادگى برگزار کنید مخصوصا برادران بسیج و خانواده که از تشریفات راضى نیستم.

2- من خودم این راه را انتخاب کردم و همه مى دانند و گریه و زارى براى شهید در مقابل مردم و دشمنان این را نشان میدهد که از دادن این شهید در راه خدا راضى نیستند.

3- کمک به جبهه و انقلاب فراموش نشود.

در پایان از همه مخصوصا خانواده حلالیت مى طلبم.

خدایا تا انقلاب مهدى خمینى را نگهدار / زیارت کربلا نصیب ما بگردان /مجروحین و معلولین شفا عنایت فرما/ رزمندگان اسلام نصرت عطا بفرما / انا لله و انا الیه راجعون

جمشید میرزایى بیست و یکم اردیبهشت ماه 62



منبع: نوید شاهد